Η απεραντοσύνη μου, δυο δωμάτια επιθυμιών, ή δυο
πλατείες σε ψαχνό τεθλασμένο. Πορεία των αρωμάτων.
Παλίμψηστος εμπρησμός το ρούχο. Πανοπλία από πράξεις ή
φτερά μιας καταιγίδας. Ασπρόρουχα να μαρτυρούν στον ήλιο
και μουσκεμένα μαλλιά που ιριδίζουν.
Ήρωες κάποτε, ο καθένας κατά τη θυσία του, σ’ ένα τοπίο
λεωφόρου ίστανται εν σειρά. Τάξη που δεν αντιστρέφεται.
Οι λέξεις, όλο κι όλο μια μεσαία συλλαβή διασωθείσα.
Των ιδεών το προνόμιο κατέληξε πενία. Συνθλίβομαι στο
έγκλημα του τίποτα