Στη γυάλα με τα χρυσόψαρα
η μνήμη.
Απούσα με συνείδηση.
Θυμίζει άντρες που ξαπλώνουν
μόνο μια φορά με μια γυναίκα
για να μην έχουν σχέση της εξάρτησης.
Δεδομένες οι κινήσεις.
Το αίμα να τρέχει γρήγορα
ανοίγει τη βαλβίδα και τρέχει
να ’χει να λέει ιστορίες για τα μυστήρια του σώματος.
Κανένα αντικείμενο για κανένα συναίσθημα.
Κάποτε εκτέθηκε το στήθος
όλοι είδαν ένα στήθος.
Δεν ήταν καν μια συσχέτιση ελευθερίας
ούτε καν πίνακας του Ντελακρουά.
Απρόσωπη η κοινωνία των ευκαιριών.
Δια αντιπροσώπου έρωτας
προσκολλημένος στον ναρκισσισμό.
Ματωμένα χείλη από το δάγκωμα των δοντιών.
Λεπτομερής απεικόνιση των συναισθημάτων.
Εκείνες οι δαντελένιες σκέψεις στη γυάλα
να ντύνουν τα χρυσόψαρα
αόριστα να καταπατούν τα όριά μας.
Καμιά υπενθυμιστική σημείωση στο περιθώριο