Εμείς οι δύο στο λεωφορείο κάθε πρωί
και κάθε μέρα από Δευτέρα με Παρασκευή.
Σ' αυτόν τον κόσμο των στριμωγμένων εσύ
όρθια, αγέρωχη σ' αυτή την άχαρη διαδρομή.

Κάποιοι τριγύρω μας βαρυγκωμάνε
πάνω στο τζάμι το βλέμμα κολλάνε,
ενώ κάποιοι άλλοι σκύβουν κεφάλι
την ώρα κοιτάζουν, βρίζουν βουβά.
Εγώ απ' την άλλη δε σε χορταίνω
καρφί δεν μου καίγεται αν προλαβαίνω
στη δουλειά μου να φτάσω
τι θα περάσω, τι θα ακούσω όταν σε χάσω.

Οι πιο πολλοί δε θέλουν Δευτέρα να 'ρθει,
μα εγώ θα ευχόμουν να μην ερχόταν Παρασκευή.
Αργίες και Κυριακές είναι τώρα πια μέρες νεκρές,
χωρίς τη θέα σου τόσο μα τόσο μελαγχολικές.

Κάποιοι τριγύρω μας βαρυγκωμάνε
πάνω στο τζάμι το βλέμμα κολλάνε
ενώ κάποιοι άλλοι σκύβουν κεφάλι,
την ώρα κοιτάζουν, βρίζουν βουβά.
Εγώ απ' την άλλη δε σε χορταίνω
καρφί δεν μου καίγεται αν προλαβαίνω
στη δουλειά μου να φτάσω
τι θα περάσω, τι θα ακούσω όταν σε χάσω.

Οι πιο πολλοί δε θέλουν Δευτέρα να 'ρθει,
μα εγώ θα ευχόμουν να μην ερχόταν Παρασκευή.