Ποτέ δεν ήμουνα παιδί των πολλών/
εμένα με ένοιαζε ν' ακούω τα ουρλιαχτά των γραμμών/
και να κοιτάζω μες τα μάτια των ανθρώπων που δεν ήξερα/
διαβάζοντας το παρελθόν το τώρα και το υστέρα/
μα έχουνε μάθει πια να κρύβουνε τις γνώμες τους/
σκύβοντας το κεφάλι εκφράζουν τις συγνώμες τους/
σαν τους νεκρούς περπατώντας προς τους χειμώνες τους/
ψάχνουνε κάποια απήχηση κοιτώντας τις οθόνες τους/
σαν το σκυλί που στην ψυχή σου κοιτά/
και ψάχνει αγέλη να έχει λόγο να πεθάνει μετά/
βαγόνια πίσω από τρένα που τρέχουνε πίσω απ τις ράγες τους/
όπως αμέτρητοι άνθρωποι πίσω απ’ τις ανάγκες τους/
και ποιος να κρίνει τι αξίζει και τι μάταιο/
αυτή η ζωή που φτιάξαν μοιάζει με γραμμάτιο/
δεν είμαστε ίδιοι για αυτό δέξου με η ανέξου με/
πως να γεμίσει η θάλασσα άμα δε το πιστέψουμε/
και πως να αλλάξει αυτή η ζωή προς το καλύτερο/
συρμοί περνάνε και συ μπαίνεις στον ταχύτερο/
τσουλώντας πάνω σε χάλυβα και κασσίτερο/
ξοδεύεσαι χωρίς να ψάχνεις κάτι το βαθύτερο/
και το βαγόνι αυτό όλο πάει και όλο έρχεται/
και ο ίδιος μονάχα τον ίδιο του ανέχεται/
σαν το παιδί στον στύλο στέκεται και δέχεται/
όλοι σας χριστιανοί αλλά για αυτόν θεό δεν έχετε/

Κάτι μου λέει πως κάπου εδώ τελειώνει ο χρόνος μου/
και στο βαγόνι αυτό έχω μείνει πλέον μονός μου/
και όσοι ανεβαίνουν δε γελάνε συχνά/
έχουνε μάτια φοβισμένα και πιστεύω ισχνά/
και έχω σκεφτεί τόσες φορές να φύγω μες τις γραμμές/
μα κάτι μέσα μου γενναίο μου γεννάει αφορμές/
και μπαίνω πάλι στο βαγόνι κι απ’ την θέση μου την πρέπουσα/
εκπροσωπώ το crew μου, το Hip-hop και την πρωτεύουσα/

Ποτέ δεν ζήλεψα την γη των θεών/
εγώ ήθελα δίπλα μου ανθρώπους να τους δίνω παρόν/
και κάθε στάση που κατάπινε το τρένο εγώ μεγάλωνα/
σε festival graffiti στο Θησείο και στα Πετράλωνα/
και όσο οι writers το κρατάνε ψηλά/
ετούτο το βαγόνι πάνω στις γραμμές του κυλά/
μπαίνει βαθιά κάτω απ’ τις πόλεις των ανθρώπων και αναδύεται/
μα πόλεις για ανθρώπους δεν είναι αυτό αποκλείεται/
και αναρωτιέμαι αν η ζωή είναι φθηνή/
δίπλα σε τύπους που διαβάζουνε καθημερινή/
αναμεσά σε παντέληδες ρουφιάνους και κάνα πράκτορα/
και ένα λαό που πάτησαν με χούντες και μ' ανάκτορα/
αυτός ο αγώνας αδερφέ δεν δικαιώνεται/
σκάσε και πάλευε και σώνε ότι σώνεται/
σαν το ποντίκι που μπροστά στη κόμπρα ορθώνεται/
σε αυτόν το δίσκο σου έδειξα το αγκίστρι πως δολώνεται/
και η μηχανή δουλεύει όσο κι εμείς/
γιατί έχει Κύκλωμα, Ταμπούρα μπότες, λόγο τιμής/
για αυτό μη με ρωτάς αν νιώθω μονός μου σου απάντησα/
από παιδί παλεύω με ότι πιο καλό συνάντησα/
και όταν τελειώσουν όλα αφήστε με εδώ/
γιατί έχω τάξει αυτή την θάλασσα εκεί κάτω να δω/
κλείστε τις πόρτες και βαμμένο βάψτε όλο το car/
την μια μεριά να βάψει ο Jasone και την άλλη ο Bizarre/