Ποια άγρια ανήμερη σιωπή μου ευλόγησε ο έρωτας
κι η μαθητεία της βάφει τώρα, της επιθυμίας μου
πράσινο βαθύ το ρόδο;

Ποιο σκοτάδι μαγικό, εξόρισε απ’ το αίμα της τον πόλεμο
και το κόκκινο της Μοίρας, γίνεται
πράσινο του Παράδεισου, που σιωπηλά
την αθωώνει;