Εκεί οι μέρες σκάρτα ήταν μοιρασμένες
οι νύχτες έμοιαζαν με μύχιες φυλακές
η πόλη ήτανε τετράγωνες αρένες
και τα θηρία αναζητούσαν θεατές

Εκεί σταμάτησε ο κόσμος να γυρίζει
και το τραγούδι μας το σκέπαζε η σιωπή
κάθε ευχή απλά σαν έπαψε να αξίζει
δεν θα πονούσε αν δεν ήτανε πληγή

Ήταν τα λόγια μας λειψά, κομματιασμένα
κι ο χρόνος ένας θυμωμένος δικαστής
ήταν εκεί ένας καθρέφτης για καθένα
από τα ψέματα της πρώτης μας ζωής

Εκεί στην μοναξιά μας ήμασταν θλιμμένοι
και στον θυμό μας τρομαγμένοι και δειλοί
έτσι είναι εκεί, η μοίρα αυτή ήταν γραμμένη
αφού ήταν πάντα η εικόνα μας θολή

Εκεί μας γύρισε την πλάτη του το μέλλον
κι εμείς κρυφτήκαμε σαν να ‘μασταν παιδιά
δεν είναι ο κόσμος μας ο κόσμος των αγγέλων
δεν θα πετάξουμε αν δεν έχουμε φτερά

Μάθαμε εκεί να κοιταζόμαστε στα μάτια
μα τα χαμόγελά μας είχανε κρυφτεί
σαν περπατούσαμε σκυφτοί σε μονοπάτια
γινόταν η ζωή μας λίγο πιο μικρή

Εκεί χαθήκαμε απ’ την μοίρα που μας δένει
ενώ μας έλουζε ο ήλιος κι η βροχή
το αύριο ήτανε εκεί να περιμένει
το τώρα ήταν μόνο μια κακιά στιγμή

Μα πάντα ο ήλιος κι η βροχή θα προσπερνάνε
ένας θα βλέπει κι ένας μόνο νοσταλγεί
εδώ ακούγονται φωνές που τραγουδάνε
και το τραγούδι μας θα φτάνει ως εκεί