Δεν έχω λόγια, μου στερέψαν,
κι ας είμαι εδώ, τόσο μακριά.
Τώρα τους γείτονες σκοτώνουν
κι αύριο για όλα θα 'ναι αργά.

Δε μείναν λόγια, μόνο δάκρυα,
οι λέξεις κούφιες και κενές.
Συγνώμη που θα σου χαλάσω
την ησυχία σου...Τι φταις;

Μα ο πόνος γύρω μου απλώνει,
πλοκάμια βγάζει, πάει παντού.
Κραυγές μωρών, θρήνος μιας μάνας,
φόβος στα μάτια του αγοριού.

Ένα κοχύλι μάζεψα πάλι,
πόσο είναι όμορφη η ζωή...
Ένα λουλούδι χρώματα χίλια,
ποιος όλα τούτα μας στερεί;
Ποιος δεν αφήνει ν 'ανασάνουν
και να ανθίσουν οι καρδιές;
πώς να το πω ,πώς να σ' το δώσω,
οι δρόμοι βγάζουν σ 'ερημιές

Ο ουρανός κρύφτηκε πάλι,
πού ν 'το γαλάζιο που αγαπώ
Μια κορδέλα βρήκα κάτω,
ένα παπούτσι, ένα στιλό

Συντρίμμια γύρω μου κι εντός μου,
πού να χωρέσει ο χαλασμός.
Άνθρωποι πια χωρίς ελπίδα
κι ούτε που φαίνεται ο εχθρός