Πολύ νωρίς κατάλαβε πως ήτανε αλλιώς
το σώμα της δεν ταίριαζε με ότι είχε στην ψυχή της
πάλεψε μόνη για να βρει τον δρόμο για το φως
και κάθε μέρα μέτραγε που φτάνει η αντοχή της

Περίμενε πολύ καιρό μήπως και συνηθίσει
μάλωνε χρόνια το μυαλό με τ' άδικο κορμί
το μόνο που συνήθισε ήταν να περιμένει
κι αν την ρωτούσες τι είναι αυτό δεν ήξερε να πει

Κι έτρεχε να προφυλαχθεί σαν πληγωμένο αγρίμι
με τ' άτσαλα τακούνια της και πέρλες στον λαιμό
όταν την κυνηγούσανε κτήνη που έχουν φήμη
με δάκρυα πως δροσίζουνε τον άρρωστο ανδρισμό