Μια μέρα μες τη γύμνια μου συνάντησα τη Βαάλα
Το χέρι της τριαντάφυλλο η σάρκα της σαν σκόνη

Κόρη του Βαλ του αρχαίου Θεού από ομορφιά να αστράφτει
Με τη φωτιά μετρήθηκε περπάτησε στη στάχτη

Το άσπρο και το κόκκινο ήπια στον έρωτά της
Γάλα είχαν τα στήθη της κρασί είχαν τα φιλιά της

Και εγώ μικρός και άπληστος και παραπλανημένος
Γινόμουνα της Βαάλα ο πιο καλομαθημένος

Μα ο ανθός του έρωτα το πιο πολύ άρωμα του
Το βγάζει πριν για πάντα, πάντα χάσει τη δροσιά του

"Εγώ έζησα πεθαίνοντας και έχω πεθάνει ζώντας"
Μου είπε αργά και μ’ άφησε και χάθηκε πετώντας

Γυναίκα όταν με κοιτά μοιραία από τότε
Μες στα βαθιά τα μάτια της τη Βαάλα ξαναβλέπω

Και όταν του έρωτα έρχεται φιλί γλυκό στα χείλη
Μες στα γιγάντια της φτερά νιώθω να με τυλίγει