Περίεργη άρχισες ν’ ανηφορίζεις
στην ορεινή μου περιοχή
μ’ ερευνητικό ενδιαφέρον
και συναισθηματική φόρτιση.
Σε ξένισε η σκληρότητα των βράχων
και η σπάνια χλωρίδα μου.
Εντυπωσιάστηκες από τα εύκολα
μονοπάτια μου αλλά και τα ξέφωτα
έτοιμα να φιλοξενήσουν την κόπωσή σου.
Ανέβαινες διαρκώς χωρίς να υποψιάζεσαι
την απόλαυση της κορυφής.
Έτσι κατέκτησες πλήρως το όρος μου
χωρίς καμιά σχεδόν αντίσταση
ακούμπησες την οροφή τ’ ουρανού.
Όταν νύχτωσε δεν τρόμαξες
είδες των άστρων τη μαγεία
χωρίς παρεμβολή μύθων
κι αποκάλυψες την παροδική νέφωση.
Το χάραμα αποκαμωμένη
αφέθηκες σ’ επουράνια περιπλάνηση
στο ρόδισμα της ανατολής
στων σύννεφων τη μεταξένια ύφανση
στην υγρασία του ορίζοντά μου.
Βυθίστηκες αργότερα στο γαλάζιο
κι έφτασες στον πυθμένα τ’ ουρανού
που ηδονιστές άγγελοι σ’ έκσταση
σου διέστειλαν απεγνωσμένα
τις κόρες των ματιών
και σε ξενάγησαν ενδελεχώς
στο μουσείο της ερωτικής έξαψης
όπου αγάλματα εφήβων και της Αφροδίτης
έδειχναν τη διαδρομή της επιθυμίας.
Δεν είσαι πια η ίδια τώρα
και θέλεις όσο τίποτα
ν’ ανέβεις πάλι στην κορυφή μου
που το χθες με το σήμερα
φτιάχνουν το αύριο του κόσμου.