Η Δίκη είμαι του Κάφκα,
τα Άνθη του Μποντλέρ,
κομίστε με σαν γλαύκα
στην πόλη με τρακτέρ.

Μια πόλη που βρυχάται,
στα βάθη του Ρεμπώ,
Νεφέλη που πλανάται
στης Χάρις το ταγκό.

Δεν ξέρω πόσοι είμαι,
ρωτήστε το γιατρό,
εγώ ενθάδε κείμαι,
κλεινός σε φιλιατρό.

Του Βερν, του Καζαντζάκη,
σταθμός αλαργινός,
σαν μύθος από τζάκι,
Χριστός κι Αγαρηνός.

Στην τρέλα μου θυμάμαι,
τον Φρόιντ, τον Φουκώ,
πεινάω και φοβάμαι,
Αγιάννης του Ουγκό.

Ο Πρώτος μάλλον είμαι,
ρωτήστ΄ ένα Θεό,
όπου με γράψουν κείμαι,
νταμάρι πια φαιό.

Δεν ξέρω πόσοι είμαι,
ρωτήστε το γιατρό,
εγώ ενθάδε κείμαι,
κλεινός σε φιλιατρό.