Το νερό της ντροπής
ξέχασες να πιεις
στην κορφή του βουνού
μόνος κλαις

Πρωινό μες στο ψέμα
και δείπνο από αίμα
πλαστικό είναι το στέμμα
Αγάπη μου

Πρόσεχε που πατάς
μια θηλιά πάνω μας
τι είν’ αυτό που ζητάς
μια αγκαλιά να ξεσπάς

Μια κιθάρα, ένα πιάνο
και πάνω του ο καφές
Ένας ήλιος να με λούζει
δίχως χθες

Χαραμάδα μεγαλείου
εγγόνια μου οι στιγμές
σε ένα θέατρο πια άδειο
ν’ ακούς φωνές

Μια ζωή στις παρυφές
εσύ κι εγώ
στο μέτωπο
θα με κοιτάς στα μάτια
όταν πέφτεις
όταν θα πέφτεις

Πρόσεχε που πατάς
μια θηλιά πάνω μας
τι είν’ αυτό που ζητάς
μια αγκαλιά να ξεσπάς

Πώς γίνεται κάποιο φιλί να ‘χει γεύση αν στο τέλος πικραίνεσαι
πώς γίνεται πίσω απ’ τα τείχη που υψώνεις να θέλεις να βλέπεσαι
πώς γίνεται να προχωράς παρακάτω όταν φεγγάρι δε βγαίνει
και στα τυφλά να μην ξέρεις που πας μα από πείσμα όταν φτάσεις να ζεις να πεθαίνεις εν τέλει

Τέρμα τα αγκάθια στα κόκκινα ρόδα ο πόνος ομορφαίνει τα λόγια
το ‘δα μια νύχτα που όλοι τραγουδάγανε τα βάσανά μου και το βάλαν στα πόδια
και γίναμε αγόρια τόσο πολύ που δεν κλείνουν τα μάτια όταν σκάν’ τα μπαλόνια
έγινα ο λίθος στο κέντρο του κόσμου σου να μην κάνεις γύρω από τον εαυτό σου και τους άλλους αιώνια κύκλους
κράτησα τύπους κι ας κάτω απ΄το σπίτι μου τάιζα λύκους
παίρναν τη μπάλα που παίζαμε και την τρυπάγαν νομίζαν πως ήταν δική τους
η γνώμη του πλήθους, το ύψος του ύφους, η ανάγκη γι’ απόδειξη στα όσα μπορείς
μας έφερνε πάλι ένα βράδυ που έλειπες κι έλειπα, ξύπναγα αφού κοιμηθείς
κι ας ήταν νωρίς, ήρθες σαν άγγελος κι είπες μαζί μου θα ρθεις

Θα ‘ρθω στην κόλαση και θα σε πάρω δεν πρόκειται να σε πειράξει μωρό μου κανείς
και γίναμε εμείς ένα λουλούδι με πέταλα κίτρινα κι άσπρα
μα το μαδήσαμε για να κοιτάς το φεγγάρι κι εγώ για ν’ αγγίζω τα άστρα
στο σπίτι ταβάνι δεν είχαμε πια το ταμπλό απ’ το παιχνίδι που παίζαμε σκέπασε χιόνι
γι’αυτό δε θα μάθουμε αν είχα άλλη κίνηση ξέρω μονάχα πως ήμουν το πιόνι