Θολό νερό, κατεβασιά, πλατύ ποτάμι άγνωστο.

Στην κείθε άκρη καλαμιές, τα λίγα δένδρα
πεσμένα φύλλα· ντύθηκε ο Άνεμος ανθός
κάθισε στα γυμνά κλαδιά δεν επιστρέφει.
Πηγαίνοντας χάιδεψε τα γκρίζα μαλλιά μου
όπως τη στάχτη και το πατημένο χορτάρι.
Επάνω τους βρίσκει καταφύγιο μια σταξιά χρώμα
που τρέμει: πεταλούδα στο φως, λουλούδι στο χώμα
Φεύγεις; Τέτοιο θολό κι εγώ μονάχος; Πώς;

Στη δώθε άκρη ο Περατάρης με μάτια σίδερο.
Η βάρκα του φωλιά πελαργών παράξενα γνώριμη
σπασμένες γραμμές στη μισολιωμένη ομίχλη
σχοινιά και ξύλα και ώρες παλιές –πού τις βρήκε;–
Ζητά οβολό μια ευχή, λίγο Σεφέρη, τρεις φίλους,
τα φυλαχτά που φύτεψε στη φανέλα η μάνα,
όσα ζεσταίνουν τον κόρφο μου, όσα βοηθούν να διαπλεύσω
τη γραμμή ανάμεσα στη στιγμή και στη μνήμη.

Δεν είμαι άμαθος ούτε δειλός· ανήσυχος θα ’λεγα

Περπάτησα χρόνια, πόνεσα πολύ για να αφήσω
τόσο εύκολα να σαπίσουν οι αγάπες μου στα ποτάμια,
επειδή δάνειες γέφυρες ξεπούλησαν τώρα
το πέρασμα προς τη χώρα

με τα πουλιά, τους ναυαγούς, τους σταυρωμένους.