Πήγα στο σπίτι που μεγάλωσα
είναι χτισμένο δίπλα στη θάλασσα.
Τις θολές αναμνήσεις με πάθος αγκάλιασα,
κι όλα τα βρήκα εκεί που τα άφησα.

Στο παλιό μου πικάπ το βινύλιο
κύκλους διαγράφει, σαν την υφήλιο.
Ταξίδεψα λίγο στο μικρό μου βασίλειο
και βρέθηκα πάλι σ’ εκείνον τον Απρίλιο.

Η μουσική ξεκινά.
Τα μάτια μου μένουν κλειστά
μα ρίχνω ματιές στα κλεφτά
είχες πει θα’ σαι εδώ στις επτά.

Το μεγάλο ρολόι στον τοίχο κοιτώ.
Περιμένω για κάτι που’ ναι απατηλό.
Μα σαν έρθεις ξανά όπως πρώτα,
τότε ίσως αλλάξεις της ζωής μου τη ρότα.

Στο πικάπ η βελόνα στο δίσκο γλιστρά.
Το τραγούδι τελειώνει κι ώρα περνά.
Είσαι πίσω από κάθε του νότα,
τωρα πέφτει η αυλαία και θα σβήσουν τα φώτα.

Η μουσική σταματά.
Τα μάτια μου μένουν κλειστά
μα ρίχνω ματιές στα κλεφτά
είχες πει θα’ σαι εδώ στις επτά