Μου είχαν πει θα γίνει ο κόσμος μου καλύτερος
θα ζω με άνεση, με δύναμη, με χρήμα,
δεν είπαν πως μου έσκαβαν το μνήμα
κι αντί χρυσάφι οι μέρες μου φτηνός κασσίτερος.

Τώρα δεν περιμένω πλέον τίποτα
σε μια γωνιά στέκω ακίνητο γρανάζι,
βλέπω τον κόσμο αλλόκοτα ν’ αλλάζει
κι εσείς αμέριμνοι να πίνετε ηδύποτα.

Ουρλιάζω μα δεν σας συγκινώ
δεν με ακούει κανένας
κι είναι σαν κλάμα γέννας
που μέλλον του ορίστηκε κενό.

Περνάνε φεύγουν μέρες δηλητήριο
γεύση αφήνουν μοναχά πικρή στο στόμα,
χρόνια δεν έχω πάρει ανάσα ακόμα
αυτή η φυλακή δεν έχει εξιτήριο.