Σαν να ‘ναι απόψε άλλη η γειτονιά κι ο δρόμος ξένος
Ο κόσμος μοιάζει απόμακρος σκυφτός και κουρασμένος
Μα ακούω παιδιά στην πλατεία γελάνε ,σαν κάτι πουλιά που πετάνε
Τα φώτα πέφτουν κι όπου κι αν κοιτώ ,μικρά συντρίμμια
Σε δρόμους σε κακόφημα στενά, σε καλντερίμια

Κοιτάζω τα παιδιά μες στην πλατεία
βαφτίζεις την φωτιά τους αλητεία
κι εγώ να γελάω μαζί τους να τρέχω
το άδικο δεν τ’ αντέχω

Αλλάζει ετούτη η πόλη αν την κοιτάς, με άλλα μάτια
μην κόβεις της αγάπης τα δεσμά, σε δυο κομμάτια
να βλέπεις παιδιά και να σου τραγουδάνε χωρίς να γνωρίζουν που πάνε
πως θες αυτής της πόλης την φωτιά, να σου την σβήσουν
για πες μου πως την έχεις φανταστεί, να σου την χτίσουν

Κοιτάζω τα παιδιά μες στην πλατεία
βαφτίζεις την φωτιά τους αλητεία
κι εγώ να γελάω μαζί τους να τρέχω
το άδικο δεν τ’ αντέχω

Απόψε εγώ δεν είμαι από εδώ, μα απ’ άλλο αστέρι
κι εσύ μες την μιζέρια να μου λες , δεν με συμφέρει
δεν είναι χαρά σαν κι ετούτη καμία να παίζουν παιδιά στην πλατεία
Κοιτάς να μην την χάσεις την ζωή σου, που σαπίζει
Μια σκέψη και μια αλλόφρων παρακμή σε τριγυρίζει

Κοιτάζω τα παιδιά μες στην πλατεία
βαφτίζεις την φωτιά τους αλητεία
κι εγώ να γελάω μαζί τους να τρέχω
το άδικο δεν τ’ αντέχω