Τα πλοία μας ταξιδεύουν πάντα προς τη Σικελία
Κι η ιστορία γράφει για πολέμους
της ψυχής με το άπειρο ή το Μηδέν
Κι όσο καλύτερα γνωρίζουμε πώς κάπου στην άκρη
καραδοκεί η Ειμαρμένη
τόσο περισσότερο γεμίζουμε τα πλοία μας
με τρόφιμα μαζεύουμε κάθε στάλα της βροχής
να ξεπλύνουμε τις πληγές μας
ρίχνουμε στα κοράλλια ένα χαμόγελο κρυφό
σαν να ήμασταν αθάνατοι

Και συνεχίζουμε το δρόμο προς το ριζικό μας

Η Νέμεσις ήταν θνητή και τη θεοποιήσαμε
ζούσε ανάμεσα σε μας και στα παιδιά της
μας οδηγούσε στα μονοπάτια της μνημοσύνης ή της λήθης
πίναμε κρασί με τον Διόνυσο στην άκρη του γκρεμού
Γεννήσαμε θεούς με τα τραγούδια μας

Και συνεχίζαμε το δρόμο προς το ριζικό μας

Τα πλοία μας ταξιδεύουν πάντα προς τη Σικελία
Συναντήσαμε Σειρήνες σε άλλες θάλασσες
η λησμοσύνη μας ψιθύρισε άλλα τραγούδια

Κι εμείς πιστεύαμε πώς γράφαμε ιστορία