Σε δύο χρόνια θα πας σχολείο.
Μα πώς; Σπάνια τα βιβλία. Σπάνια όσο και η τρο-
φή. Μπροστά στο άσπρο, το αδέσποτο, χαρτί υποκρινόταν
πως διαβάζει, όπως έκαναν άλλα παιδιά μπροστά στην
Άγια Τράπεζα, σαν να έβλεπαν ένα ολόγιομο φεγγάρι. Και
έπιναν τα δάκρυά τους.
Τι να σημαίνουν άραγε τα μικρά μαύρα ανθρωπά-
κια κολλημένα πάνω σε χαρτί; Έκρυβαν ένα μυστικό, αυ-
τό ήταν βέβαιο. Αλλά ποιο; Του νου μας; Της θάλασσας;
Του ουράνιου τόξου πέρα από τον ορίζοντα, καβάλα στο
κύμα;
Και τότε της χάρισαν ένα μικρό τετράδιο. Τόσο
μικρό που χωρούσε στην παλάμη της. Είχε δηλώσει με
πάσα επισημότητα ότι θα γίνει συγγραφέας. Ευτυχώς δεν
τη ρώτησαν τι σημαίνει η λέξη. Την άκουσε, ακούστηκε
ωραία, την επανέλαβε. Και τώρα, τι κάνει; Θα μάθει να
γράφει, σκέφτηκε. Ανάμεσα στο μολύβι και το χαρτί, κά-
τω από τις δικές της λέξεις, θα αποκαλυφθεί το μυστικό
του τετραδίου.
Μα πώς;
Πώς…
Θα της μιλούσε το χαρτί, καθώς θα έγραφε. Θα της
έλεγε τι να γράψει.
.. .πώς; Ήταν μικρή και το τραπέζι πολύ ψηλό. Δεν
έφτανε να σχεδιάσει στο τετράδιο. Να κάθεται. Μα γράφω
σημαίνει ζω, δηλαδή είμαι όρθια. Σκεφτόταν έτσι αλλόκο-
τα ή της μιλούσε κιόλας το χαρτί;