Αθήνα είσαι μια ήπειρος.
Επάνω στο πικρό κορμί σου
υπάρχουν αχαρτογράφητες περιοχές
που γλείφω με τη γλώσσα.
Τρυπώνω στα παπούτσια μου
και σέρνομαι βαθιά στις αρτηρίες σου
σα χαλασμένο αίμα.

Τις Μεγάλες Παρασκευές του μυαλού μου
ντύνομαι Επιτάφιος
και περιφέρομαι άσκοπα στους αποσυνάγωγους
δρόμους της μοναξιάς σου
μέσα στις φλέβες σου πολιτεία κυκλώπεια
ατενίζοντας με το μέσα μου μάτι τη σύφιλη
που σέρνεται στις σκοτεινές γωνιές σου.

Είμαι σαν ταξιτζής με δίχως κούρσα
που καίω ντίζελ τζάμπα
οργώνοντας Συγγρού, Αχαρνών και Κηφισίας
σταματώ στα φανάρια κι ανάβω τσιγάρο
κοιτώ τα παιδιά, τους γέρους, τους ανέργους
κρυμμένος στον καθρέφτη μου
μετρώ τα ζάκια, τις πόρνες, τους αστέγους.
Αράζω στα λιμάνια σου χαράματα
μετρώντας πρόσφυγες στα δευτερόλεπτα της ώρας,
τα τσακισμένα σώματα
τα βουλιαγμένα μάτια.

Χώνομαι στο μετρό σαν ίωση
και περιφέρομαι άσκοπα μες στις υπόγειες φλέβες σου
παρατηρώντας πυρετώδικα όλα τα πολυπράγμονα αιμοσφαίρια
που περιάγουν χαλασμένα τη μιζέρια τους
βαρυγκωμώντας βαρυσήμαντα
πολλές οργιές κάτω απ’ τον κάτω κόσμο σου.

Μπαίνω στα λεωφορεία σου σαρώνοντας τα πρόσωπα
σαν ελεγκτής λεγεωνάριος φρουρώντας τις εξόδους
βρίσκω κι εγώ τη θέση μου
συσκευασμένος κάθετα
νεκρός
μέσα στο τόσο πλήθος.

Περιπλανιέμαι στις οδούς σου μέχρι την τελική συνέπεια
κρύβοντας ένοχα τη νύχτα μου
κάτω απ’ τα μυστικά σου.