Στην άκρη του μαρτυρικού Διστόμου, πλάι στο κοιμητήριο, ζει ο ρεμπέτης Νικόλαος Παππάς, ο επονομαζόμενος κακούργος. Η επωνυμία αυτή συνίσταται στο τρομερόν της όψεώς του, η οποία φέρει τον μελανόμορφον χρωματισμόν του παρακειμένου όρους Ξεροβούνα – εις το οποίον έδρασε ο λήσταρχος Νταβέλης – προδίδοντας την αγαθή ψυχή του, τόσο έντονα, ώστε να έρχεται στον νου μου εκείνο που ‘λεγε ο παπούλης μου: Μη τη ζητάς την εμορφιά μόνο σ’ αυτό που βλέπεις, να τη γυρεύεις πιο βαθιά σ’ εκείνο που δε βλέπεις.
Η ύπαρξη του εν λόγω Νίκου οφείλεται στο ότι η μητέρα του διέλαθε της κτηνωδίας των Γερμανών κατά την φοβερήν ημέρα της σφαγής, στις 10 Ιουνίου 1944 ή, κατά μία εκδοχή, επειδή η νύχτα πρόφτασε τους φονιάδες πριν μακελέψουν την δυτική πλευρά του χωριού, όπου και το πατρικό του. τώρα ταβέρνα.
Κάποιο απόγευμα Μαρτίου, όταν ο καρδιολόγος τον καθησύχασε πως η καρδιά του είναι μια χαρά και πως αδίκως ανησύχησε, ο Νίκος είπε: Εντάξει γιατρέ μου. Επιστρέφω λοιπόν στην εντατική του ούζου, και γύρισε στο Δίστομο μετρώντας καραφάκια. Το βράδυ άναψε τη φωτιά στη ψησταριά, ‘τοίμασε τις χωριάτικες σαλάτες, έριξε στη μεγάλη σχάρα τις μπριζόλες και τα παϊδάκια κι αφού διεκπεραίωσε το σερβίρισμα ανέβηκε στο πάλκο μετατρέποντας το μαγαζί σε κήπο. Τραγούδησε ένα-δυο αρχοντορεμπέτικα, έτσι για την εισαγωγή κι αμέσως γνωστοποίησε πως: από δω και πέρα δεν έχει απόπλου, είναι κλεισμένες πλέον οι αποβάθρες, πιάνοντας το μπουζούκι όπως γυναίκα που ποθείς και σέβεσαι. Η καύτρα του τσιγάρου του λαμπύρισε ανάμεσα στον μέσο και στον παράμεσο του δεξιού χεριού του διαγράφοντας τη ρυθμική τροχιά του τραγουδιού

Μάζεψε συ τα γιασεμιά, Γιωργίτσα μου
κι εγώ τα βελονιάζω…

εικονοποιώντας την εσωτερική του φλόγα. κι όταν επάνω στα ταξίμια οι χορδές δεν άντεξαν, γύρισε τη φωνή του σε άκρο μπάσο κι ιερουργώντας εκελάηδησε

Πίνω και μεθώ, ωχ! Αμάν
μέρα-νύχτα τραγουδώ
και το ντέρτι μου, ωχ! Αμάν
στο μπουζούκι μου ξεχνώ

κι ήταν σαν να σιχτίριζε όλους εμάς που τον ακούγαμε ή και σαν να μας έλεγε: Γλεντάτε, που να πάρει ο διάολος. έτσι κι αλλιώς δεν σταματάει μέσα μας ν’ ανοίγει τα λαγούμια του ο καρκίνος.