Που δεν χωράω
σε μια ζωή της εποχής
είναι κουβέντα για τη νύχτα μας μεγάλη
Πες πως η άκρη
της δικής μου της κλωστής
μες της βελόνας
δεν χωράει το κεφάλι

Που πάμε φίλε μου από δω...
κόβει και ράβει η ανάγκη συνειδήσεις
Από παιδί έχω ένα όνειρο κι εγώ
μα το σκοτώνουν
κάθε βράδυ στις ειδήσεις
κάθε βράδυ στις ειδήσεις...

Κι αυτή η σιωπή αργά σκοτώνει
σαν τη σκουριά που τρώει τα σίδερα
κι εμείς στου χρόνου το βαγόνι
ένα φορτίο με παλιοσίδερα
Ένα φορτίο με παλιοσίδερα...

Τι περιμένεις να σου πω
καμιά φορά είναι ντροπή οι απαντήσεις
Εσύ επιζείς για ένα αύριο νεκρό
κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα για να ζήσει

Για σένα είν' η σιωπή σου υπομονή
για μένα ο φόβος που σε τρώει και μεγαλώνει
στα παλιοσίδερα που φτιάχνουμε ζωή
να είμαι θέλω το σφυρί κι όχι το αμόνι
Να είμαι θέλω το σφυρί κι όχι το αμόνι...

Κι αυτή η σιωπή αργά σκοτώνει
σαν τη σκουριά που τρώει τα σίδερα
κι εμείς στου χρόνου το βαγόνι
ένα φορτίο με παλιοσίδερα
Ένα φορτίο με παλιοσίδερα...