Με τραβάει πάνω απ’ την πόλη
ένας ήλιος σαν χαρταετός,
στα παπούτσια μου δεμένο
μυστικό σκοινί με πάει στο φως.

Μες στους ασημένιους δρόμους
ξέρω κάτι ψάχνεις μοναχός,
ίσως να ‘μαι εγώ το κάτι
ίσως ο χαμένος σου εαυτός

Μες στους παιδικούς μου κήπους
τα παιδιά θ’ αφήσω να κρυφτούν,
είμαι τώρα εγώ το θαύμα
μέσα μου τ’ αστέρια κατοικούν.

Με τραβούν από τα χέρια
δυο μικρά ανυπότακτα παιδιά,
το ‘να μου ζητάει τ΄ αστέρια
τ’ άλλο μήπως δεν υπάρχουν πια.

Μες στους παιδικούς μου κήπους
τα παιδιά θ’ αφήσω να κρυφτούν,
είμαι τώρα εγώ το θαύμα
μέσα μου τ’ αστέρια κατοικούν.

Μες στους παιδικούς μου κήπους
τα παιδιά θ’ αφήσω να κρυφτούν,
ήμουν πάντα εγώ το θαύμα
μέσα μου τ’ αστέρια κατοικούν.