Είμαι μια αίθουσα αναμονής Δημόσιου Νοσοκομείου
με ανοιχτή την τηλεόραση στα πρωινάδικα
μπροστά στα μάτια ανθρώπων κουρασμένων
που περιμένουν για χημειοθεραπεία.
Χειμώνας, κι η πόρτα όλο ανοίγει
και μπαίνουν κι άλλοι, κι άλλοι , με συνοδό ή χωρίς
κι οι υπόλοιποι κοιτούν τους νεοφερμένους
και η πόρτα ανοίγει κάθε τόσο,
κι όλο ένας νέος αριθμός στον φωτεινό πίνακα ψηλά
ανάβει
και κάποιος «τυχερός» σηκώνεται και προχωράει μπροστά.
Πίσω οι άλλοι βαριεστημένοι ανοίγουν συζητήσεις,
σωπαίνουν
ή μιλούν ψιθυριστά και ψιλοκουβεντιάζουν
απέναντι σε παρουσίες αστραφτερές των πρωινάδικων,
σε μια ένταση ληθαργική, κοιτούν μαγνητισμένοι την οθόνη-
don’t worry, be happy–
Κανείς κανάλι δεν αλλάζει
Ποιος έχει το τηλεκοντρόλ, κανείς δεν ξέρει.