Είναι ο μέγας χρόνος, μας σηκώνει,
Είναι ένας κήπος, ένας ποταμός.
Μας γεμίζει σιωπή και θύμηση, τον γεμίζουμε
Μ’ άλλη σιωπή και μ’ άλλη θύμηση.

Η θύμησή μας είναι σα μια μουσική.

Βήματα ακούγονται, τα βήματά μας,
Γεμίζουν τη γη, αντηχούν στον θάνατο,
Τ’ ακούν νεκροί και ζωντανοί.

Τ’ αφουγκράζονται οι ψυχές που θα ’ρθουν.

–Σαν τους αγίνωτους καρπούς που βιάζονται
Να ωριμάσουν και να πέσουν
Στο μέλλον – όπως γυναίκες που περιμένουν
Τον εραστή: ποιος έρχεται μέσα στη νύχτα–

Πότε θα τις καλέσει ο έρωτας
Μες σε μια γέννηση, ενσωμάτωση,

Να πάρουν τη σάρκα τους και να φανούν.

Να γευτούν τον ύπνο και τον θάνατο,
Να σηκώσουν την εξορία τους.

Πόση βροχή από αίμα, πόσος τοκετός.