Είμαι από νερό και χώμα σαν τα βουνά,
Τ’ ανήσυχα δάση που περιμένουν
Μια έξαφνη λάμψη να τα κάψει.

(Μπορεί να ’ναι μια λάμψη ο Θεός,
Την περιμένουμε, την καρτερούμε.
Μια πυρκαγιά μέσα στα δάση.)

Επλάστηκαν τα χέρια μου, ζυμώθηκαν
Με χώμα και όνειρο, όπως ζυμώνονται
Τ’ ανώνυμα ρόδα και τα δέντρα.

Κρύβω την άφωνη πίκρα του φυτού.

Όταν θα πέσει η τελευταία νύχτα,
Σκιά τεράστια σκεπάζοντας το φως,
Μη με θρηνήστε, μη με κλάψτε,
Βάλτε ψηλή φωτιά και κάψτε με.

Να πάρει η σάρκα πύρινα φτερά και να πετάξει.