Τα χείλη παραιτούνται απ’ τη φωνή,
Τους στυφούς φθόγγους.

Σωπαίνουν τα όργανα
Τα πνευστά και τα έγχορδα.

(Μέσα τους παρατείνεται η Μουσική,
Μια θάλασσα πολυφωνική πο’ ’χει σωπάσει.)

Μαζεύουν σωπασμένο αντίλαλο απ’ τ’ αδειανά κοχύλια,
Βαφή από μαραμένα ρόδα, διάφανη φεγγοβολή
Από το καθάριο αίμα τους, κι αλλάζουν
Τ’ άφωνα χείλη, γίνονται ασπασμοί

Στο πρόσωπό σου, στο σεπτό σου εικόνισμα.

Γίνονται ασπασμοί, γοργά φιλιά,
Αποδημητικά, αεικίνητα, σαν χελιδόνια.