Θύμωσα μ’ ένα φίλο μου:
Του τό ειπα, σβήνει η οργή μου.
Ο θυμός με τον εχθρό μου:
Τον βαστώ μες στην ψυχή μου.

Με τον φόβο τον ποτίζω
Και με δάκρυ, βράδυ-πρωί.
Φως το γέλιο του χαρίζω,
Δόλιες πονηριές η ζωή.

Δέντρο νύχτα-ημέρα δένει
Ώσπου ωραίο μήλο βγαίνει:
Το ’δε ο εχθρός να λάμπει—
Μα είν’ δικό μου ό,τι κι αν κάμει.

Νύχτα χύνεται απ’ τον Πόλο,
Κλέφτης μπαίνει ο εχθρός με δόλο.
Την αυγή —αχ! Και τι να ιδώ—,
Τον εχθρό νεκρό θωρώ
Κάτω απ’ του δεντρού τον θόλο.