Να σωπαίναν τα κόκαλα.
Νιώθω το λευκό να σαλεύει στα νεύρα.
Στέκομαι μέσα στο πέπλο
ακίνητη
σε φλέβα αλατιού.

Υγρό στο μεδούλι
σύννεφα πάνω απ’ τα φρύδια του Δία.

Πού είσαι;

Μου μιλάς δίχως φωνή.
Απλώνεις στη σάρκα μου τη σμίλη του αγέρα
κι εγώ
δε βλέπω τίποτα
έξω απ’ τα βαθύσκιωτα μάτια της λίμνης
που ατάραχη σαλεύει
στο στέρνο μου.