Μετά την κηδεία
ζαλωθήκαμε τη χωμάτινη φλέβα
στον κρόταφο.

Αντίκρυ οι άκαπνοι.
Κουνούσαν με συμπόνια το κεφάλι.
Τα μάτια τους χτιστά
τα χείλη μια σχισμή δίχως σφραγίδα.

Μίλα,
μου λέγαν
και με κένταγαν στο καρφί του μετώπου.

— το ’βλεπα το καρφί
αυτοί κάναν τους ανήξερους
σαν που ταιριάζει στους άβρεχτους και τους χορτάτους —

Κράτησα το στόμα μου κλειστό.

Δεν είπα για τον κοιτάμενο στο χώμα
πώς μου πρόταξε την κόγχη των βυθισμένων του ματιών
ειρωνικά χαμογελώντας.

Δεν ήθελα τη λύπηση των άλλων.

Το βράδυ κάθισα δίχως γραφίδα
και μάταια πάσχισα να πιάσω
σε τούτο το ποίημα
τη νότα αυτού του χλευασμού.

Το βλέμμα του νεκρού μου κράταγε ακίνητο το χέρι.