Εδώ που στέκομαι φυσάει πολύ.
Μα δεν το νιώθετε εσείς
που σας μοιράναν στη γέννα κρύες λεπίδες.
Εμένα με γέννησε η άκαμπτη στροφή
που σκάφτει λαγούμια φως μες στο μαύρο.
Κι ο άνεμος με γυμνώνει απ’ ανάσα.

Στέκω στο χείλος του πνιγμού.

Ω μη φοβάστε.

Ο βυθισμένος δεν έχει χρεία απ’ οξυγόνο.
Οι κυψέλες του κορμιού του στέκουν μετέωρες.
Εκεί που οι άλλοι ασθμαίνουν για φως
ο βυθισμένος γελά.

Μα το χείλος του είναι κομμένο
κι αίμα δε βγάζει.

Μοναχά υγραίνεται αρμυρά στα χέρια του
που υφαίνουν τα σχέδια
στη σχισμένη πέτρα
που ολοένα βυθίζεται.