Μιλώ σ΄εσένα που με πήγες κάτω απ’ τα πεύκα
στον παράδρομο Κάποτε που Άκου πώς ακούγεται
ο ήχος της λέξης μου Εκείνης που κάποτε νερά που
Μίλησε μου, α δεν Μου μιλάς ˙ έλεγες κάποτε
εκεί κάτω απ’ τα πεύκα
στον παράΔρομο που με πήρες κάποτε α
ανάγνωσε τη λέξη μου κάποτε Που
Κάποτε βυθός κάποτε θυμάρι
Κάποτε νιό φεγγάρι

Πού εκείνη η λέξη τώρα που έχει σώμα
δεν έχει τέλος _
μόνο κύμα τώρα Ετούτη η λέξη που
Κάποτε με παίρνει απ’ το χέρι και Με περπατεί
Σ’ εσένα όχι Εσύ σιωπή εγώ αχ αν μ¬ ποτε


(υπέρηχοι, υπόηχοι και απόηχοι. Αν και εν θερμώ, δεν κατάφεραν
να περάσουν το χείλος σου)