Τα κάθετα μοιάζουν να πατούν γερά στη
και το οριζόντιο να κρατιέται
από τον ουρανό.

Είναι η πύλη
των καλών αναμνήσεων.

Όσοι την περάσουν
αφήνουν πίσω πάσαν οδύνη
θλίψη και στεναγμό.

Οι εύηχες λέξεις με παρασύρουν
και η επιθυμία μου
παραμερίζει τις λεπτομέρειες.

Ετοιμάζομαι κι εγώ.

Όμως, με το πρώτο βήμα, ένα οίδημα
στο πέλμα από παλιά
τινάζει το πόδι στον αέρα
μαζί με ό,τι άλλο με πονά.

«Αν τα καταφέρω» σκέφτομαι
«θα είμαι πάντα λυπημένος
γιατί είμαι δεμένος
με κάποιους που είδαν το κακό
και τις μέρες αόρατοι, φοβισμένοι
και τις νύχτες με γυάλινο μάτι
φάροι
πρόσφυγες
των συστημάτων εντοπισμού
ζητούν την αγκαλιά μου να κουρνιάσουν».

Μένω μετέωρος
όσο η ζωή ενός κλάσματος στην πλην η
και αποστρέφω το πρόσωπό μου
από συνταγές.

«Θα σώσω ό,τι σώζεται» αποφασίζω
«από τη λύπη
από τη χαρά
από αυτούς
και από εμένα».