Φόρεσα στο λαιμό σου έναν κόσμο
γεμάτο πέπλα
να σκεπάσουνε εκπλήξεις και
απρόσμενες στιγμές
ένα παλάτι γέμισα όνειρα,
παθιασμένες ανάγκες,
αγέρια του νοτιά,
υποσχέσεις και φόβους.

Κι ο δρόμος,
ο δρόμος ατελείωτος, άνυδρος,
δίχως προορισμό
κι ας νομίσαμε πως κάπου φτάσαμε,
πως η βροχή μας μούσκεψε.

Σε παρωδίες τυλιχτήκαμε νηφάλιοι
κι ό,τι απόμεινε απ’ την υπεροχή
άπραγη στέκει σε δάκρυ
να στάζει σε μνήμες αφημένες
στις σκόρπιες νύχτες
του ανεκπλήρωτου πόθου.

Να ήσουν εδώ
με την ψυχή αντίδοτο
σε μια εμπιστοσύνη
ν’ άφηνες πάλι επάνω μου
κομμάτια απ’ τη μοίρα σου
να υφανθούν μέσα στα όνειρα
μοιράζοντας εγώ
τα υλικά των πράξεών σου.