Κάποιες στιγμές είμαι εδώ
βλέπω με αγωνία το ματωμένο νυφικό
βλέπω στ’ απογεύματα του Μαΐου
μια χλωρή υπομονή, ανεπίγνωστη
μια αέναη επανάσταση της χλωροφύλλης.
Όλα είναι καλά λίαν.

Σ’ αυτή τη φωτογραφία είμαι είκοσι χρόνων
είμαι ακόμα φοιτητής στην Ιταλία
δεν υπάρχω ως διχοτομημένο υποκείμενο
είμαι ακόμα σκιά σε χώρο μη σκιών.

Κι εδώ είμαι ένας μικρός βιβλιοπώλης
που βγαίνει το μεσημέρι στο μπαλκόνι
κι αντικρίζει μόνιμα τη θάλασσα
αλλά δεν έχω πια βιβλία
δεν έχω πια μάτια
είμαι μια μαύρη τρύπα
που καμπυλώνει ακόμα και την σκέψη μου.
Η ανυπαρξία μου φαίνεται είναι επαρκής
για να υπάρχω.

Εδώ θα με δεις πάλι, κουβαλώντας σημαίες,
οικοδομώντας ναρκισσισμό
πάνω στα ναρκοπέδια των άλλων
Έτσι μοιραζόμαστε την αυταπάτη μας

Κι εδώ ξημερώνω στο ωραίο τίποτα
μια απάτη που φτιάχτηκε με λέξεις
με εικόνες, με ποιήματα
Η Ελένη, λοιπόν, δεν πήγε ποτέ στην Τροία
έτσι όλα θα γίνονται εσαεί για ένα πουκάμισο αδειανό
για μια παράσταση.