Όλη η αγωνία στις επάλξεις για σένα· και άστραφτε
στις γυαλισμένες ασπίδες επάνω η δύση σου.

Τι το ηρωικό έκρυβε τ’ όνομά σου
καθώς έσερνα πίσω απ’ το άρμα το κορμί σου στις φτέρες
ποιο ματωμένο επίθετο ψέλλιζαν όλη την ώρα τα χείλη σου;
Και ποιον εχθρό σου μυστικά αγαπούσες
κι έκρυβες στον πιο σκοτεινό θάλαμο του παλατιού
το κουφάρι του
ταριχευμένο από χρόνια ‒τον εαυτό σου;

Όλες οι ικεσίες στις επάλξεις για σένα, το αίμα σου να δένει
σε κύκλο τα κάστρα.
Τι με κοιτάς τώρα με μάτια απλανή, κι εγώ
λύπη είμαι. Κοίτα καλύτερα στα τηλεγραφόξυλα που χάνονται
πίσω απ’ τους λόφους
την υπόσχεση της μονότονης, σταθερής ζωής που δεν αξιώθηκες
εκείνο το φωτεινό χαλίκι στα φύλλα της κληματαριάς που
το λένε φεγγάρι
το στρωμένο τραπέζι στην αυλή, το τζιτζίκι επίμονο μέσα στη
νύχτα ‒φύγε, για τον Θεό,
κλείσε επιτέλους τα μάτια. Κοιμήσου.

Άσε με τώρα να σηκώσω περήφανα το λάβαρο ψηλά, να φανεί
πως γιορτάζω.
Και στ’ ορκίζομαι, στη ματαιότητα των ιαχών που
μ’ αποκρίνονται έξαλλα
σε λίγες μέρες θα είμαι και πάλι κοντά σου
ταπεινωμένο όνομα κι εγώ μες στη σκόνη
που ισότιμα αναλογεί στον καθένα μας.