Χώροι της γλώσσας μου πιο αληθινοί
στα βρύα και στα πράσινα του στήθους σπαρτά.
Ευλογία στο στήθος μου η μεγάλη πληγή. Η λίμνη.
Το ποτάμι.
Ελπιδοφόρα αρμενίζουν τα πλεούμενα στ’ ανοιχτά
στις εκβολές σου ζητώντας την πρώτη πηγή.

Ώστε, λοιπόν, επιστρέφω στο σπίτι το τίμιο ξύλο σου,
τη δωρεά σου
αλλά φοράω πλέον εγώ τα καρφιά, μιλάω τις λέξεις σου·
διαβάζω στις επιστολές όσα μου έκρυβες χρόνια
με σινική μελάνι, γιασεμί και τόνους χώματα.

Που ματώνω με βλέπεις; Τώρα σειρά σου
να με φωνάζεις «Πατέρα».