Μετά τις τελευταίες σοβιετικές κατοικίες με τα ξεπατωμένα μπαλκόνια
Μετά το ξύλινο δάσος που έτριζε όπως τα χειρότερα όνειρά μας
Μετά τη λίμνη με τον κύκνο στην καρδιά του δάσους και τους στρατιώτες
που περίμεναν τη σειρά τους απ' έξω καπνίζοντας
Μετά τις αχυρένιες αγροικίες με τα πιο γαλανά μάτια που είδα,
τις σκάλες στη στέγη που οδηγούν στον ουρανό για τους ανθρώπους-πουλιά
και τον σκύλο-προστάτη που ολοένα οσμιζόταν στον αέρα τη μυρωδιά ενός Ταρκόφσκι ή ενός σφαγμένου αρνιού

καθίσαμε κάτω απ' τη μεγάλη βελανιδιά μες στο ξέφωτο
ανάψαμε τη φωτιά, διαβάσαμε το βιβλίο σου, περάσαμε
από χέρι σε χέρι μια πασχαλίτσα σα να 'ταν το δώρο μιας άλλης αιωνιότητας
κι εκείνη περπάτησε αμέριμνη στις παλάμες μας
σα να δεχόταν την ευλογία ή τη μεγαλοψυχία κάποιων άγνωστων θεών

επιστρέφοντας το βράδυ αργά
υπήρχε ένα μόνο φωτισμένο παράθυρο στην άκρη της πόλης –δεν ξέραμε
πως εκεί μια ποιήτρια έγραφε στα πολωνικά:
«Ύστερα γέρασαν τα χρόνια μας
όπως κρεμάει το ρούχο πάνω σου απ' τη χρήση
και δεν μας ήθελαν, κανείς δεν μας ήθελε», έγραφε

τις ζωές μας.