Κατεβαίνω με την ομίχλη
και δεν βρίσκω κορυφή να κοιμηθώ.

(Πώς αποκόπηκαν τα βουνά από τη μνήμη του κόσμου,
στάχυα αλαζονείας στην ταπεινή ύβρη των κοιλάδων,
υπερβολικό ύψος κύματος στην ταλάντωση της λογικής.)

Ευτυχώς σε λίγο ξημερώνει.
0 ήλιος θα απλώσει τα χέρια
να με τραβήξει στη βάρκα του,
όπως τραβά ο ψαράς το δίχτυ του
και χύνεται από τα πλέγματα άχρηστος
ο χρόνος.