Σπίτι μου που σ’ έπνιγε ο δυόσμος
πόρτα μου που σ’ άνοιγε ο θεός,
κρίμα να ‘ναι άδικος ο κόσμος
κρίμα να χαθεί τόσος καιρός.

Αγάπησα κι εγώ το κύμα το ξανθό
τα χίλια μυστικά τ’ Αποσπερίτη,
αγάπησα κι εγώ σπουργίτι τραγικό
που είπα μια φορά να φτιάξω σπίτι.

Σαν παλιό πουκάμισο η ελπίδα
έτρεμε στου χρόνου το σκοινί,
κράταγες στα χέρια σου λεπίδα
κι έκοψες μια νύχτα μια ζωή.

Αγάπησα κι εγώ το κύμα το ξανθό
τα χίλια μυστικά τ’ Αποσπερίτη,
αγάπησα κι εγώ σπουργίτι τραγικό
που είπα μια φορά να φτιάξω σπίτι.