Μου λένε φίλοι και γνωστοί,
μου δίνουνε μια συμβουλή:
Τους δρόμους πια ν’ αφήσω·
να φτιάσω σπίτι και ζωή,
να ’χω γυναίκα και παιδί
χαρά για ν’ αποχτήσω.

Μα εγώ είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.

Δεν ξέρω πια τι να τους πω,
μ’ αγάπη τούς χαμογελώ
όταν με βγάζουν έξω.
Κι ας είν’ ο κόσμος ζόρικος,
κι ας είμαι τόσο μοναχός,
το νιώθω: εγώ θ’ αντέξω.

Γιατί είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.

Θα ζητιανεύω το ψωμί,
θα κρυφοκλέβω το φιλί
δίχως λεφτά κι ανέσεις.
Κι εσύ, καημένε μου εαυτέ,
ίσως με νιώσεις κάποτε
και θα με συγχωρέσεις.

Εγώ είμαι ορκισμένος
να ζω πάντα μαζί
μ’ αυτούς που λένε αλήτες,
μ’ αυτούς που ξέρουν τι θα πει
να ζει κανείς ή να μη ζει.