Το πάθος της πλημμυρίδας ίσως να καταργεί την άμπωτη.
Κοιτάζω την ανακύλιση των νερών
συνάζοντας επίμονα
το φλοίσβο ενός διαφυγόντος κόσμου
καθώς αντιγυρίζει σπασμός σ΄ ηλιοδεμένη πέτρα.

Η αλισάχνη στα χέρια μου σπουδάζει τη θάλασσα.

Μαδώ τον κλειστό ορίζοντα
και φτιάχνω ένα αέναο ποίημα
μ΄ ό,τι περίσσεψε απ’ τη ρίμα του καιρού
θρέφοντας τις αισθηματικές απολήξεις μου.

Όσο μαθαίνω τόσο κατοικώ
αλιεύοντας τη φωνή μου.
Πλησιάζω σ΄ αυτό που πάντα υπήρξα
και διαδοχικά εισέρχομαι
στο αρχέτυπο σώμα,
της αγάπης σώμα.