Δεν ξαναμπαίνεις δυο φορές στο ίδιο το ποτάμι
στα ίδια νερά δεν κολυμπάς ξανά ποτέ,
Περνάνε οι μέρες, σε κοιτούν έξω απ’ το τζάμι
σύννεφα χρόνια έχουν σκεπάσει πια το μπλε,

Νύχτα κι η θάλασσα τα κύματα τρομάζει
με τ’ αυτοκίνητο χωρίς προορισμό,
Φτερά καινούργια η ζωή σου ετοιμάζει
«την αγκαλιά σου απ’ ότι έχω προτιμώ»,

Φώτα κι η απέναντι ακτή μακριά που μοιάζει
χαμένος χρόνος δεν υπάρχει όσο ζεις,
Το νιώθεις, στρίβεις και εντός σου κάτι αλλάζει
χαμογελάς, για δες, ξημέρωσε νωρίς,

Βρήκε η αγάπη ουρανό
τη συννεφιά ν’ αντέχει
κι έναν καινούργιο εαυτό
η θλίψη να μην σ’ έχει.