Άνοιξε η θύρα ξαφνικά και πρόβαλε. Ένας γιατρός φορώντας άσπρη μπλούζα. Χαμογελούσε φιλικά σαν να με γνώριζε. Κοιτάζω γύρω. Το δωμάτιό μου. Τα κάδρα, το γραφείο, τα βιβλία μου.
«Ποιος είστε και πώς ήρθατε;» ρωτάω. «Από τη σκάλα του ύπνου» μου απαντά. «Χρόνια μετά την αποφράδα ημέρα. Θυμάστε; Με τα κόκκινα πουλιά και τις μεγάλες μύγες στο φεγγάρι.» Και πρόσθεσε καθησυχαστικά. «Χαμογελάστε, δεν υπάρχει λόγος. Έχομε πλέον ανελκυστεί στο φως.
Και προχωρούμε ολοταχώς.
Στο θαύμα».