Περπάτησα
στο λόφο των ανέμων και της φωταψίας.
Σ’ έψαξα
στο δρόμο τον παράλληλο της κεντρικής αρτηρίας.
Σε ανέσυρα
στη ματωμένη λήθη του μυαλού μου.
Ράγισα
στη θέα που δεν άλλαξε αφότου έφυγες.
Λύγισα
για όσα δεν είπαμε και για όσα είπαμε.
Κράτησα
τα λόγια που ο άνεμος πουλιά τα φτέρωσε.
Άγγιξα
την ώρα του σούρουπου που σε συνάντησα
κάποια φορά στο δρόμο, με τα κίτρινα φύλλα
να πέφτουν στα μαλλιά μας, στους ώμους μας,
στις παλάμες μας…