Πόσο δρόμο έχει ακόμα ο έρωτας
για την ατέρμονη σιωπή του φλέγοντος παραδείσου.

Σε ποιες υπόγειες διαβάσεις και αλλόγλωσσες σπηλιές
σκαλίζει,
σε ποια παρθενικά ερέβη και ερημικά μικρολίμανα
παραπατά.

Πόση αγάπη ξόδεψα για μερικά άγρια μεσάνυχτα
και τι καημό έπνιξα στα στήθη μου για μιαν ανάσα.

Πόσο δρόμο έχει ακόμα ο έρωτας να πάρει
τη μορφή σου,
ν’ ακούσω μες στα σπλάχνα μου πλέριο
το πρόσωπό σου.

Σε πόσο φως πλανεύτηκα και μάκρυνα το δρόμο,
αφού το ξέρω, μάτια μου, πως καις ανήλιαγη φωτιά.