(Με αφορμή μια φωτογραφία σε χρόνο άκαιρο)

Μες το γαλάζιο το πουκάμισο
είσαι αέρας δροσερός,
παιδί στα δεκαπέντε σου,
άβγαλτο, αμούστακο και άσπορο.
Μαζέψαμε απ’ την πηγή μαζί
φωτιά τρεχούμενη
και γάργαρη σιωπή αμάραντη
μιας θεϊκής συναύγειας.

Όσο και να μεγάλωσες
μες στον γαλάζιο αιθέρα σου,
θα είσαι ο προθήβης άνακτας,
μόλις δεκαπέντε.
Η Άνοιξη, ακόμα, ολάνθιστη
στα μέλη σου που τα θωρώ παντού:
Στου Δία, στου Ερμή, στου Απόλλωνα
τα σώματα τα λατρευτά.
Κι είσαι παντού:
Στην Ολυμπία, στους Δελφούς, στης Νάξος
το αφρογιάλι.

Είσαι παντού.
Και στο Σταυρό ψηλά να γέρνεις
Είσαι.
Δάκρυ και πόνος άκλαυτος!
Δεκαπεντάχρονος καημός της θλίψης, Είσαι.
Απεργία
Σχεδόν όλα
Τα ποιήματά μου
Για σένα

Και ποτέ
Κανένα
Δεν έλαβες

Ευτυχώς
Που τα ταχυδρομεία
Απεργούν
Στην ώρα τους