Με μια νοικιασμένη κούρσα
όλο φιγούρα κι όλο λούσα
ο μορφονιός σου έχει πάρει τα μυαλά
Σου το `παν όλοι μ’ένα στόμα
καλή καρδιά κι αντρίκιο σώμα
απ’ τα κοστούμια του, αξίζει πιο πολλά

Πριν πονέσεις πριν δακρύσεις
τον ομορφονιό ν’αφήσεις
να γυρίσεις πάλι πίσω στα παλιά
Να πηγαίνουμε σαν πρώτα
Κυριακές και σχόλες βόλτα
και Δευτέρα το πρωί για την δουλειά

Τα ροζιασμένα μου τα χέρια
στείλαν τον άνθρωπο στ’ αστέρια
και κάθε ρόζος κι ένας πόνος μου για σε
Μα τα κοστούμια τα φτωχά μου
το ξέρεις πως είναι δικά μου
δεν τα `χω πάρει απ’ τον ράφτη βερεσέ