Καθισμένη στην μεγάλη την πλατεία περιμένω.
Πάνε μέρες που δε σ’ είδα και πώς τ’ άντεξα δεν ξέρω.
Τόσα λάθη έχουμε κάνει, μα το πιο μεγάλο είναι δικό μου.
Όλο τρέμω πως δε θά ’ρθεις και δε συγχωρώ τον εαυτό μου.
Μα είναι τόση η ανάγκη να σε δω, ν’ ακούσω τη φωνή σου.
Μακριά σου δεν υπάρχω κι η ζωή μου είναι δική σου.

Αγάπη μου, έλα, δεν υπάρχω.
Μακριά σου, το ξέρεις, δεν υπάρχω,
δεν υπάρχω, δεν υπάρχω.

Μια ψιλή βροχή αρχίζει κι η πλατεία αδειάζει λίγο λίγο.
Όλοι φεύγουν βιαστικά, μα εγώ ξέρω δεν μπορώ να φύγω.
Και είναι τόση ανάγκη να σε δω, ν’ ακούσω τη φωνή σου.
Μακριά σου δεν υπάρχω κι η ζωή μου είναι δική σου.

Δεν υπάχρουνε βιτρίνες, φώτα - οι άνθρωποι χαθήκαν.
Η σκιά μου μ’ οδηγεί μέσα στους δρόμους που απ’ τα μάτια μου σβηστήκαν.
Προπαθώ πια να φυλάξω μια ελπίδα τελευταία.
Μα η ώρα που περνάει με σκοτώνει και πεθαίνω με τη μέρα.