Στα λίγα χρόνια που έχω στη ζωή,
κατάλαβα καλά «δικός σου» τι θα πει.
Άκουσα, έμαθα, πέρασα πολλά,
έχασα πόνεσα πικράθηκα.

Νόμιζα ότι είχα κάνει φίλους πολλούς,
μα φαίνεται τους μπέρδεψα με τους εχθρούς.
Δίπλα μου, όμως, είχα συγγενείς και γνωστούς,
μα όταν είχα ανάγκη έχανα κι αυτούς.

Το Λάθος όμως ήταν το μισό δικό μου,
που Δε στηρίχτηκα μόνο στον εαυτό μου.
Συνέχισα να θέλω δίπλα μου πολλούς,
χωρίς να ξεχωρίζω σκάρτους και καλούς.

Το λάθος όμως το μισό ανήκει
σε κάποιον που δεν είχα από πιτσιρίκι
και σε όλους εκείνους που μετά βρεθήκαν
με ευκολία όλα εκείνα μου υποσχεθήκαν.

Και το χειρότερο απ’ όλα θα σας πω,
πως έπρεπε όλους ίδια να τους αγαπώ.
Τα λάθη που κάναν όλα να τ’ ανεχτώ
και τις τύψεις να τις έχω μοναχά εγώ.

Κι έτσι δεν άντεξα, που λες, για πολύ καιρό,
κατάλαβα τι πρέπει και ότι μπορώ.
Τη ζωή μου να τη βάλω στο σωστό το δρόμο,
να παλέψω μόνος μου σ’ αυτό το κόσμο.

Κι ας μου λένε όλοι αυτοί ότι δεν είναι σωστό,
κι ας με λένε οι δήθεν φίλοι μου μονόχνωτο,
κι ας με κάνουν πέρα συγγενείς και άλλοι,
ας ξεχάσουν επιτέλους όλοι το Μιχάλη.

Όλοι αυτοί που μείναν δίπλα μου, ζημιά μου κάναν,
και αυτοί που προσπαθήσαν το καιρό τους χάναν
και αυτοί που πολλές συμβουλές μου δίναν·
βρεθήκαν δάσκαλοι μπροστά μου και μου είπαν,

πως αν δε τους ακούσω θα βρεθώ χαμένος,
μα αν κάνω ό,τι μου πουν θα είμαι ευτυχισμένος.
Γιατί είναι η ευκαιρία, λεει, στη ζωή μου
να πάω κόντρα στο μυαλό και στη ψυχή μου,

όπως εκείνοι έκαναν πολλές φορές
και πιάσανε τις ευκαιρίες τις τρελές.