Κάθε φορά στο μεθύσι μου απάνω
βρίσκω τα λόγια ενώ τον χρόνο τον χάνω
και ζητάω απ’ τη ζωή και της λέω:

Δώσε μου πίσω το φως, τον αέρα, τον ήλιο
τον χαμένο καιρό μου, τον καλό μου τον φίλο
του πατέρα τις κουβέντες, και την αγκαλιά του γιου μου
την πρώτη μου ανάσα, την γαλήνη του νου μου.
Της μάνας το γέλιο, της γιαγιάς το φιλί
τη μπάλα του μπάσκετ που μου λείπει πολύ
το παλιό μου το ράδιο, το μουσαμά να χορέψω
την παλιά μου κουζίνα και ίσως να μαγειρέψω.
Μια στιγμή απ’ το σχολείο, το παλιό μου θρανίο
μια κοπάνα καλή και μια βόλτα στο κρύο
το παλιό μου δωμάτιο, το σπασμένο κρεβάτι
τις ζωγραφιές στον τοίχο, τον καμένο μου χάρτη.
Την πρώτη κασέτα, τον πρώτο μου δίσκο
το πρώτο ξενύχτι, την πρώτη μου disco
το αρμόνιο το παλιό και τα μαύρα γυαλιά μου
το πρώτο ραντεβού και την πρώτη φορά μου.

Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ’ αρχίσω
να ζητάω απ’ τη ζωή ό,τι μου χρωστάει να φέρει πίσω
τότε που οι στιγμές κατεβαίνουν σαν γουλιά
και κολλάνε στο λαιμό μου σαν ατσάλινη θηλιά.

Στο μεθύσι μου απάνω λοιπόν θ’ αρχίσω
να ζητάω απ’ τη ζωή ότι μου χρωστάει να φέρει πίσω
βρίσκω τα λόγια και ρωτάω
πως έχασα το χρόνο και ζητάω:

Τη μικρή την αυλή, την παλιά την παράγκα
γιοματάρι το κρασί του παππού μου του μάγκα
του Στελάρα τραγούδια, και ένα γλέντι παλιό
τα πρώτα μου ξύδια, ένα μεθύσι καλό.
Το μαύρο καπέλο, την πρώτη μου βάρδια
την πρώτη σκοπιά μου, την πρώτη μου άδεια
στο Ρόδον το live που εκεί ήταν όλοι
τη γκαρσονιέρα να χαζεύω την πόλη.
Το πρώτο τραγούδι που είχα τότε ραπάρει
το ξημέρωμα εκείνο στις 5 Φλεβάρη
κι αν δεν μπορείς όλα αυτά δώσε μου κάτι
διάλεξε απ’ όλη τη ζωή μου ένα κομμάτι
Γιατί όσα είπα και όσα έκανα παλιά
στο λαιμό μου είναι τώρα σαν συρμάτινη θηλιά
γεμάτο με αίμα μαζί και ψέμα
μα άστα να πάνε αλλάζω θέμα.

Στο μεθύσι μου απάνω

τα λόγια βρίσκω, το χρόνο χάνω